Zewnętrzne wykończenie budynków przeszło w ostatnich dekadach znaczącą ewolucję. Nowoczesne technologie pozwalają na uzyskanie trwałych, estetycznych i funkcjonalnych powierzchni, które przez lata chronią ściany przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi. Wśród dostępnych rozwiązań szczególną popularnością cieszą się systemy nakładane w niewielkich grubościach, które łączą w sobie lekką konstrukcję z doskonałymi parametrami użytkowymi.
Budowa i struktura systemu
Tynk cienkowarstwowy na elewacjach stanowi wielowarstwowy system składający się z kilku kluczowych elementów. Podstawą jest warstwa termoizolacji, najczęściej w postaci płyt styropianowych lub wełny mineralnej, mocowana mechanicznie i klejowo do podłoża. Na izolację nakładana jest warstwa zbrojna, zawierająca siatkę z włókna szklanego wtopioną w specjalną zaprawę klejącą. Całość wieńczy warstwa wykończeniowa o grubości zazwyczaj od 1,5 do 3 milimetrów.
Niewielka grubość warstwy wierzchniej to celowy zabieg konstrukcyjny. Dzięki temu system pozostaje lekki, elastyczny i zdolny do przenoszenia naprężeń termicznych bez powstawania pęknięć. Współczesne technologie produkcji pozwalają uzyskać powłoki o doskonałej przyczepności i wytrzymałości mimo minimalnej grubości.
Rodzaje i właściwości zapraw
Tynki akrylowe charakteryzują się wysoką elastycznością i odpornością na zarysowania. Ich hydrofobowa natura sprawia, że woda spływa po powierzchni, nie wnikając w strukturę. Są łatwe w aplikacji i dostępne w bogatej palecie kolorów. Wadą może być względnie niska paroprzepuszczalność oraz tendencja do elektrostatycznego przyciągania zanieczyszczeń.
Tynki silikonowe łączą zalety różnych technologii, oferując doskonałą paroprzepuszczalność przy jednoczesnej hydrofobowości. Powierzchnie silikonowe mają właściwości samoczyszczące – brud trudniej przywiera do ściany, a deszcz skutecznie zmywa zabrudzenia. Są to jedne z najtrwalszych i najbardziej uniwersalnych rozwiązań, choć ich cena jest wyższa niż innych systemów.
Tynki silikatowe oparte na szkle wodnym wodnym charakteryzują się wyjątkową paroprzepuszczalnością i odpornością na rozwój glonów oraz grzybów. Dzięki alkalicznemu odczynowi stanowią naturalne środowisko nieprzyjazne dla mikroorganizmów. Sprawdzają się doskonale w budynkach o słabej izolacji przeciwwilgociowej oraz w lokalizacjach o wysokiej wilgotności powietrza.
Proces aplikacji i wykończenia
Przygotowanie podłoża rozpoczyna się od zamocowania płyt izolacyjnych zgodnie z instrukcjami producenta systemu. Krytyczne znaczenie ma równość powierzchni oraz prawidłowe rozmieszczenie płyt z zachowaniem przesunięcia styków. Po zamontowaniu izolacji następuje wykonanie warstwy zbrojonej, która wymaga szczególnej staranności w narożnikach, przy oknach i w miejscach narażonych na uszkodzenia mechaniczne.
Nakładanie warstwy wykończeniowej powinno odbywać się w sprzyjających warunkach atmosferycznych – temperatura powietrza i podłoża musi mieścić się w zakresie od 5 do 25 stopni Celsjusza, a wilgotność względna nie powinna przekraczać 80%. Należy unikać pracy w bezpośrednim nasłonecznieniu oraz podczas opadów. Tynk cienkowarstwowy na elewacjach nakłada się zazwyczaj pacą nierdzewną, nadając powierzchni pożądaną strukturę – baranka, kornika lub innej faktury.
Kluczowe jest wykonanie całej płaszczyzny elewacji bez przerw, metodą „mokre na mokre”. Przerwanie prac i wznowienie ich po częściowym związaniu masy prowadzi do powstania widocznych różnic w odcieniu i fakturze. Profesjonalne ekipy planują pracę tak, aby każda ściana była wykonana w jednym cyklu roboczym.
Inwestycja w jakościowy system elewacyjny zwraca się przez wiele lat poprzez oszczędności energetyczne oraz brak konieczności częstych remontów. Dobrze ocieplona i zabezpieczona fasada może obniżyć koszty ogrzewania nawet o 30-40%, co w perspektywie dekad stanowi znaczącą kwotę.
Artykuł sponsorowany
